Ik krijg
geen woorden
uit mijn pen gewrongen
ook mijn laptop
kijkt mij laatdunkend aan
wit is de kleur
van onmacht
wit als doktersjassen
en het bedreigen
van mijn bestaan
ik bel mijn dochter
om haar stem te horen
haar wacht een kamer vol
met vergadermensen, zij moet
haastig en belangrijk leven
zou mijn moeder op haar wolk
nog weten van mijn bestaan
wat zou ze zeggen
wees flink, of stil maar schat
ik kan het niet verstaan