Het drempeldier
Deel II
Het ging goed met de kleine Anna. Toen ze vijf jaar werd kreeg ze een eigen geitje, Victor. En ze ging alleen naar het dorpsschooltje. Toen ze daar haar naam vroegen zei ze: Victor, want ik heb geruild met de geit. Hij heet nu Victoria en ik Victor. Hij vind het leuk.
Maar jij bent een meisje, zei Juffie. Nou en, antwoordde het kind. Wat maakt dat nou uit?
Juffie besloot het aan de moeder te vragen en kwam dus op bezoek. Anna’s moeder zei, ik noem haar Anna, maar van mij mag ze Victor heten, hoor.
Ja maar, vervolgde Juffie, het kind draagt ook jongenskleding.
De moeder knikte. Ja, die krijg ik van de buurvrouw en daarin kan ze hier heerlijk buiten spelen.
Juffie keek eens om zich heen. Hmm, beetje een zooitje hier, dacht ze.
Bent u alleenstaand, vroeg ze? Nee, hoor, antwoordde Anna’s moeder, nee hoor, daar heb ik geen tijd voor. Ik heb een koe en een kalf en een heel paard half, een schaap met lammetjes en ik werk voor de kost. Als Anna groter is mag ze op het paard rijden, dat is van de buurvrouw en mij samen.
En het geitje? vroeg Juffie. Het geitje is van Anna, zei de moeder. Maar nu heb ik geen tijd meer. Ik moet een schuur gaan timmeren voor de buren en nog zeven taarten bakken voor de winkels, dat dekt net het volgende maandsalaris.
Juffie vertrok, met nog net alle tanden in haar mond en haar verder ingeslikte bezwaren.
Gelukkig had het drempeldier zich koest gehouden. Dat bemoeide zich niet met kleinigheden. Bovendien zou het nog vijf jaar duren voor de tover van het drempeldier in actie kwam. Tien jaar is een magische leeftijd voor een kind, eerder zou te vroeg zijn. Nog even geduld dus.