Woede woeden woest
Woede is besmettelijk. En leugens ook trouwens. En voor degene met een rancuneuze achtergrond, fataal. Dat er zoveel mensen zijn die zich achtergesteld voelen, die daardoor elke volksmenner geloven, hun geloof is als schuim weer komen bovendrijven. Niemand deugt. Elk laagje beschavingsfineer is weggevallen. In mijn optiek: allemaal NSB-ers.
Dus ik word ook kwaad. Maar het ergste is dat dat wat je aandacht geeft het beste gedijdt. Mijn veilige wereld wordt bedreigd door mensen die de domheid aanhangen. Die de leugens geloven en die opdrachten, zoals Trump ze bijvoorbeeld uitvaardigt, uitvoeren. De Nederlandse politie die jodenmensen oppakte, weet je nog van de oorlog, vroeger?
Ik luister naar de radio en hoor de idioten zeggen dat Geert het zo goed zegt. Precies zoals zij het voelen. Het doet er niet toe wat hij zegt, maar de toon, hun gevoel zegt dat het goed is.
Hij, Geert met het geblondeerde haar – want zijn moeder was een Indo, hij zal wel gepest zijn vroeger – kan zeggen dat het de giraffen zijn die Nederland overspoelen, die geelgevlekte-tyfus-giraffen, dat het allemaal hun schuld is. En het volk juicht. Ja, de giraffen hebben het gedaan. Dat er speciale huizen worden gebouwd voor die langnekken en dat zijzelf geen fatsoenlijke huizen hebben. Erg hè?
Misschien vindt Buma dat ook en wil hij de giraffen ook staand het volkslied horen blèren. Ons thuisgevoel. Wat is dat eigenlijk? Gezellige spruitjesgeur in de gang? Ot en Sien? Sien weer in haar schortje die ja mijnheer zegt?
En al die lui maar denken dat ze zelf denken. Nee, ze voelen dat, ze voelen zoveel woede.
Nou ik ook. Maar ik weet dat het niet goed is. Ik weet het. Ik vecht met mij. Weg met die dodelijke rancune. Weg met die beschadiging van mijn ziel. Maar om nu alleen maar naar de bloemetjes en de vogeltjes te kijken? Hmm. Giraffen zijn dieren, nou wij ook. En denken moet. Mijn nieuwe vriendje Sebastiaan zegt: Denken, het is belangrijk voor de vrijheid van de geest. Zo, daar dan!