Weifelen en twijfelen
Oud geleerd is jong gedaan, of nee andersom geloof ik. Soms vraag ik me verbijsterd af of de kennis die ik ooit opgedaan heb me in deze tijd nu nog zo behulpzaam is. Een in onze tijd normale staartdeling is verdwenen. Belachelijk, of mag dat weer?
Om digitaal een beetje mee te komen kan ik moeilijk mijn rolschaatservaring inzetten. Of mijn balletstapjes. Zelfs op mijn tenen kan ik het nauwelijks bijbenen. Zoek het dan op, roept mijn omgeving. Op internet. Ja. Daar. Maar er is zoveel en hoe moet ik het dan uitzoeken. Tik ik in betrouwbaar? Eenduidig aub?
Beneden in onze eigen bieb staan nog pontificaal de volledige Ensie, Eerste Nederlandse Systematisch Ingerichte Encyclopedie en die andere, waar ik zo bloedig aan afbetaald heb, de Winkler Prins.Vroeger thuis bij mam werden alle disputen gesmoord in de opzoektochten door de grote rij boeken. Mam zwoer bij de grote Winkler Prins en Janus, mijn stiefvader, bij de Ensie. Bij de Ensie moest je of op de grond gaan zitten of veel tafelruimte hebben want met één zo’n zwaar boek was je nog nergens.
Onze kleinzoontjes zitten voor schermpjes om handig te worden. Hand-oogcoördinatie, zeggen ze. Spelletjes kortom.
Als ik met mijn draakjes speel, worden mij legio geweldsspelletjes voorgetoverd. Is dat om vast oorlogsvoorpret te kweken? Schiet dood, maak kapot en wring uit. Op land, ter zee en in de lucht, met enge schiettoestellen en grote griezelrobots. Ik doe dan even mijn moede ogen dicht tot ik mijn beloning krijg. Verheffend is het niet en geruststellend ook niet. Maar ik wil zo graag spelen met die zichzelf oplossende draken.
Is het slecht? Is het luiheid? Is het tijdverkruimelend? Afleiding van het nog ergere nieuws? Alhoewel het nieuws nog aardiger lijkt in vergelijking.
Zou Google een rubriek hebben met de vragen des levens? En zo ja, hoe zoek ik dat dan op?