Na de afgelopen dagen met marathonemoties ben ik nu licht prikkelbaar om het eufemistisch uit te drukken. De gang vol schilderstroep laat me een nieuwe nacht stuiterend van woede doorbrengen. Wat? Zoveel geld om het huis op te knappen, al ons spaargeld bijna, en de hele gang staat vol troep alsof we zelf aan ’t verven zijn. Wat? De scootmobiel is er nog niet? Ik wil naar buiten. Driftbui nummer zoveel. Wat? Die oprijplaat, ze ‘hopen’ dat die er donderdag is? Wat? Zijn ze nu helemaal gek? Dat ding kost ook een vermogen. Waar blijft dat? Mag ik nu eindelijk eens naar buiten. Ik stik ik stik.
Waar anderen een vlo zien constateer ik een . En dat is dus het gevolg van een ‘stresssyndroom’. Reuze onhandig in de omgang. Het is dus zaak me te beheersen, een zekere vriendelijkheid te suggereren omdat anders die woede op mij terugstuitert.
Ik heb altijd gestreefd naar professionaliteit. Amateurisme vind ik een vloekwoord. Vijf jaar lang hebben we, M. voorzitter van het bestuur van Park&Poëzie, Hetty, die alles kan en iedereen kent en alles voor elkaar krijgt, Andrien, en Lineke van de bieb keihard gewerk voor die ene dag poëzie in Middelburg. De optredenden waren professionele dichters. Geen amateurs. Een heel jaar hard werken met zes mens sterk voor die ene prachtige dag. Als je iets goed wilt doen kost dat inspanning. Het mag eruitzien als eenvoudig, zo hoort dat in de kunst, maar er gaat veel werk achter verscholen als je het goed doet.
Dan krijg ik het volgende áárdige mailtje. (Onderstreping van mij.)
De opzet is nu als volgt: we nodigen op deze wijze en ook via de “media” allerlei mensen uit Middelburg uit die zich dichter voelen om mee te doen. Een aantal van hun zullen de vaste basis vormen door als een soort programmakader op vaste tijdstippen op te treden, maar het eigenlijke idee is analoog aan de speakerscorner in het Hyde Park in Londen: aan zoveel mogelijk mensen een (wijn- of groente-)kistje beschikbaar stellen om op een zelfgekozen plaats in het park eigen of andermans gedichten te komen voordragen. Het moet een spontane, ongeremde gebeurtenis worden waar geen oordeel zal geveld worden over kwaliteit. Misschien maken we er ook een bundeltje van, of vragen we mensen om wat ze willen voordragen ook op Word aan te leveren zodat er rondgedeeld kan worden. Verder willen we ook proberen om enkele stands in te richten voor de verkoop van poëzie.
Zich dichter voelen? Hoezo, vlooien. Nee. Vleermuizen! Wat? Vliegende olifanten. Amateurs in overtreffende trap! Schrijven is een handwerk, een vak. Het vereist kennis en doorzettingsvermogen, inzicht en zelfkritiek. Kwaliteit is belángrijk.
Middelburg, hoofdstad van de provincie Zeeland. Men had er geen geld voor over om de stichting P&P professioneel te laten runnen. De bibliotheek zag het niet zitten. Geen geld, geen capaciteit. Dus we hebben met pijn in het hart de stichting Park&Poëzie weer in slaap gesust. En dan vragen ze of ik aan dit versjes voordragen door allerlei schatten mee wil doen. Gratis natuurlijk. Nee hoor, lieverds, ik moet weer gaan sparen voor de volgende verfbeurt voor ons huis. Gratis ‘werk’ ik niet meer. Die schilders zwaaien ook niet spontaan met kwastjes. Dat moet goed en professioneel gebeuren. Dat kost iets.
Ik moet maar weer gaan schrijven. Van me af schrijven, zoals ze dat noemen bij de amateurs, een gedicht of zo over vlooien en vleermuizen.