Abel vervoegt. Hij zegt: Wat hoor ik de? Is dat nu niet een mooie verleden tijd? Bij mij is het meer: Wat voel ik de. Dochter is aan het scheiden en ik suis naar dertig jaar geleden, naar mijn scheiding. Hè ja, daar zaten we op te wachten. Alsof er niet genoeg oud leed is. Scheidingspijn moet ook op een stapeltje. Naast de stapel oorlog. En toedekken die handel. Ophouden met: Ik ben van wisselbare tijd. En nu niet – hoe heet die man – Einstein erbij halen, want we gaan niet in de ruimte reizen, we moeten hier blijven. In het nu. Wat dat dan ook moge zijn.
Ik lees de krant, vooral de overlijdensadvertenties. Met gemengde gevoelens. Soms gewoon jaloers. Zo, die hebben veel geld over voor iemand die er niet meer is. Of ik vind het reuze grappig dat ze de dode innig aanspreken in de trant van: Lieverd, ik zal je zo gaan missen. Alsof een rouwadvertentie een mail is naar het hiernamaals. En bij die overlijdensadvertenties kijk ik naar de geboortedatum. En eerlijk gezegd, van mijn jaargang gaan er al velen. En dan denk ik stiekem (Stiekem komt uit het Hebreeuws en betekent: stil), kijk ik ben er toch nog. Of, had die persoon geen dokter die hem of haar volstopte met pillen om het eind te rekken?
Die advertenties
Kan een mens alleen
beweend vertrekken
als de nabestaanden rijk zijn
want het is duur
zwartomrand te wenen
in een goede krant
Zou het een goed idee zijn om net als de oude kranten die ze voor een goed doel komen ophalen, een nieuwe dienst in het leven te roepen die oud leed ophaalt? Ik zie het helemaal voor me. De bel: ‘Mevrouw, heeft u nog oud leed liggen?’ En ik: ‘Is het voor alle gezindten?’ Want ik geef geen joods leed aan een katholieke inzamelaar, dat spreekt vanzelf. En reken maar de katholieken het nu druk hebben met oude paterzweren en bisschopsfalen. En de streng gereformeerden barsten ook van het oude leed, de hel en verdoemenispreken die nog altijd zwaar op de maag liggen. Zou dit nu werk zijn voor ontslagen toneelspelers en musici? Hebben ze nog iets gevoeligs te doen tegen zeer geringe vergoeding. Echt iets voor deze regering. Geen geld over voor geestelijke rijkdom en een goede kindertijd.
Ach Mam
Ach mamma
is dit de manier
waarop we tegenwoordig
communiceren
ik schrijf briefjes
aan een lege hemel
en jij zegt niets terug
kan je niet één schater
naar beneden gooien
zoals vroeger
dat de buren vroegen
wat zo leuk was
die harde warme
mammalach
er komt alleen gedonder
uit de wolken
ook jouw bliksem
mis ik zeer