Ik zie het helemaal voor me. In de supermarkt: mijn zelf meegenomen doosjes, bakjes, potjes en zakjes uit de tas. En daar sta je dan na het afrekenen. Alles uit te pakken en in de eigen verpakking te stoppen. Uitrekenen hoeveel je zou moeten terugkrijgen. “Nee, juffrouw, nee echt, ik wil die rommel niet, u moet het terugnemen en ik wil mijn geld terug.” De rij achter mij groeit tot vrijdagavondachtige files. Wachttijd drie uur.
De wanhopige kassajuffrouw: “Mevrouw, wilt u wel eens opschieten en weggaan, u kunt die rommel niet hier laten.” En dan luid en jammerend in haar microfoontje: “Chef , chef.”
Of bij de apotheek. Eindeloos staan om al die zenuwenpilletjes uit hun hinderlijke verpakking te duwen. Stapels doordrukstrippen op de toonbank laten liggen en alle doosjes die ook nog eens in zakjes zitten ontmantelen. Wat een verrukkelijke chaos zie ik voor me. En zoveel tijd gewonnen als die fabriekanten hun dure pillenrommel per gewicht zouden verkopen.
Over dure rommel gesproken. Hebben jullie Maxima gezien in haar flapperende hardroze kreukeluitmonstering? Ordinair, zou mijn moeder gezegd hebben. Ordinair. Wat een gilkleur. En dan die paalhakken die in het Friese drasland zakten. Bij alle wiebelende prinsessen die trippelschoenen, belachelijk. Dat is koninklijke verpakking. Betalen zij tien procent? Hare majesteit ‘zalf’ met een oud bruinig gordijntje over heur beschaafder roze mantelpakje. Mens, wat zie je er uit. En dan een kanariegele prinses en een knalblauwe, zouden die ontwerpers kleurenblind zijn of is die kleur ten gerieve van de pers? Krijgen die bij het draaiboek: shocking pink Maxi, geel Lala, blauw Ula, groen Mona, of hoe heten al die toetjes. En dan dat háár bij Maxi. Gladgestreken pieken met hoedje. Zegt er dan geen hofdame, mens zo kan je niet naar buiten? Het is achterbuurtmooi. Hebben de kinderen aan dat haar gebeten? Met heur prinsesselijke tandjes?
En dan 4 mei en 5 mei. Altijd die nare opgepofte militairen die toeteren en voorop lopen en dan die schier droeve schijnvertoning van die, nu in het zwart opgetrokken, Oranjefamilie. Bijpassend grauw opgemaakt. Erg hè? Ja het was erg. En niet alleen op de Dam. Per resterende Jood ongeveer zeventig à tachtig vermoorde verwanten. Ja, erg.
En daarna de steden met de massa rotzooi op straat waar we dus die extra één procent verpakkingsbelasting al voor betaald hebben. Is er dan niemand die zijn of haar eigen rotzooi opruimt?
En tot slot de poes die met zo’n speciaal mauwt je en een bek vol muis mijn slaapkamer binnenhuppelt. Ik hou dus van een massamoordenaar. Zij laat die enge muis steeds even los en kijkt tevreden naar het afnemend gewriemel van het zielig diertje, tot het zich zo slim verstopt heeft en Noa, want zíj is het, onder de stoel gaat wachten tot de muis van achter de kast weer tevoorschijn komt. Niet dus. Muis sterft aangekloven achter het behang, onder de niet te verplaatsen kast of in de keuken op een plek waar wij ook niet bij kunnen. Kwamen die muizen maar diepgevroren in een superverpakking hapklaar uit hun nesten.
Wat een week was dit. Wat een week.
Ps
Ik ben dus niet de enige die van massamoordenaars houdt. Want zeventig procent van onze bevolking vindt dat lieve pappie Zorreguieta (dat was die man die niets wist van levende mensen die uit vliegtuigen geduwd werden) wel bij officiele koninklijke feestjes mag zijn.
Zeventig procent! De macht aan het volk. Witte Wilders en Zwarte Rita zouden als ze de macht hadden ook zo de doodstraf willen uitvoeren, schat ik. Nederland past op uw zaak.
Wat een week.