Eigenlijk zou elk kind vanaf zijn of haar derde een eigen biograaf moeten hebben. Anders gaat er te veel verloren.Taalvernieuwingen, geweldige inzichten, en niet te vergeten het zicht op de ouders. Want luister naar de kindjes en je luistert naar hun ouders. Wij, tegenwoordige kuddedieren zonder kudde, hebben gelukkig twitter. En de telefoon.
Boaz (5) belt me: ‘Oma, ik ben helemaal thuisgekomen.’ Wie spreekt hier, pappa? Of mamma? Ik probeer niet hardop te lachen. Ik vraag: ‘Moest je ook nog boodschappen doen en eten koken?’ Hij gaat daar niet op in, maar mompelt wat over chocola. Hij was net zo lekker bezig en nu val ik hem in de rede, maar hij laat zich niet van zijn à propos brengen. Hij heeft Janine geholpen een chocoladetaart te bakken, maar dat hoor ik pas later. Boaz heeft veel meer te zeggen. ‘Oma, ik heb mijn eerste doelpunt gemaakt. Weet je wel hoeveel kracht je nodig hebt om een doelpunt te maken? Ik ben doodmoe. Ik ben net thuis. Ik zit nu op voetballen. En ik heb een medaille gekregen en een echte tattoo met een naald en die kan er nooit meer af.’ Dat kan me dus niet bekoren. Van tatoeages hou ik niet. Ik roep: ‘Jasses, nee toch? Wat vreselijk Boaz.’ Maar vooralsnog is hij niet te stoppen met zijn heldendaden. ‘En honderd euro heb ik gekregen en een béker!’ Goed dan, ik ben erg onder de indruk. Wil je dat allemaal ook aan Omajan vertellen? Ik zet de telefoon op luidspreker, kunnen we allebei genieten. En wat jammer dat ik mijn moeder niet kan bellen om op te scheppen over dit opscheppertje…
M. vraagt: ‘Wat ga je doen met die honderd euro?’ Ook daar heeft hij een antwoord op: ‘Een auto gekocht.’ M. weer: ‘Wat voor kleur heeft je auto?’ Nu hoor ik een lichte aarzeling, maar hij redt zich er goed uit. ‘Dat weet ik even niet want hij staat in de garage, er was iets niet goed.’ Hier hoor ik de oude ellendige Volvoverhalen van de pappa. Altijd iets met de auto.
Boaz, als hij met vijf jaar al zo prachtig kan fantseren en opscheppen, dan zie ik een glanzende politieke carrière voor hem. Wat een vooruitzicht.
Hoe zou hij het aanpakken om het koningshuis af te schaffen? Zou hij zeggen: ‘Nee hoor, ze willen dit zelf niet meer, ze hebben dat geld echt liever niet. Ze willen graag gaan werken voor een klein salaris.’ En ook niet te versmaden: ‘Ze krijgen een tattoo die er nooit meer afgaat. En de kroontjes mogen ze houden.’
Abel is een ander verhaal. Die houdt het kort. Als ik na wat mat gebabbel vraagt of we zullen ophangen, zegt hij: ‘Ja, dag’, en huppelt per omgaande weg.
Hoe zou Rutte geweest zijn als kleine jongen? Had hij ook maar een biograaf gehad toen hij vijf was. Dan zouden we nu zien dat hij toen alleen maar het baasje wilde spelen en principes over liberaal zijn aan zijn kleine christelijke kapstokje had hangen. Ik hoor het hem zeggen: ‘Ik ben god, hij heeft het zelf gezegd.’ En brabbel Balkenende, wat voor sterke verhalen hield hij? En Geertje W. tegen zijn waarschijnlijk zwartharige mamma? Later als ik groot ben, dan ben ik blond. Kan niemand me meer pesten? Wat zei ik vroeger toen het net ging regenen? ‘Mamma, waarom nemen we geen taxi?’ Mijn moeder schaamde zich suf. Hoe kwam dat kind erbij? Ja, ik had nodig ook een biograaf moeten hebben.