Wij hebben een enerverend leven. Als we niet over zes keer vier kattevoeten strkelen moeten we vooral oppassen dat nergens een staart tussen de deuren of de kastdeuren komt. Maar we leren er steeds nieuwe dingen bij. Oud-Hollandse tdrukkingen bijvoorbeeld. Wat is dat, roep ik geschrokken als ik een vreemd geld hoor, iets engs schvends over de vloer. Als het maar geen spin op klompen is. M. zegt, dat is Kareltje die een bakje tlikt. Kat in ‘t bakkie, nu weten we dus hoe dat klinkt en wat dat is. Kareltje op drift met tlikbakkie schurend over de vloer.
Katten, ze merken ook van alles. Niet alleen met hun opgestoken oortjes maar hun onzichtbare geurvlaggetjes zijn overal. Langs alles wat een rand heeft. De computers, de spijlen van de trap en de tv’s. Alles moet met de zijkant van hun hoofd gewreven en zo gemerkt. Het hele hs mag lekker rken. Dat vinden wij ook. Dus die vermaledijde kattenbakken moeten elke dag, en bij veelschijterij soms twee keer, geleegd.
Dat is allemaal binnen. Maar bten gebeurt er ook van alles. Zeker als je zoals ik een B-emmer bent. Het begrip BN-er kennen we allemaal, maar dat ben ik niet. Ik bleek onlangs een bekende Middelburger te zijn. Een B-emmer dus. M. zegt dat altijd al, maar nu kan ik het bewijzen. Ik word aangesproken door een mevrouw, we staan te schlen voor een plensb bij de ingang van De Drvkkery. Mevrouw is groter dan een kleuter en bolrond en zeker vijf turven hoog. Ze zegt op dwingende toon en ze wijst met haar vinger naar me: U bent Chaia Wijnberg, de stadsdichter. Dat was ik jaren geleden en ik heet niet echt Chaia, maar wat maakt het t. Ik vraag belangstellend: lees je ook mijn gedichten? Nee, zegt ze verontwaardigd en met dedain, daar heb ik geen tijd voor. ‘s Winters lees ik wel eens een boek, maar ‘s zomers zeil ik. Zouden er wetten zijn bij zeilers die verbieden poëzie aan boord te lezen? Of moet je dan de hele tijd aan touwtjes trekken? Dat is beroemdheid voor een dichter, haha.
We zijn met twee lieve vriendinnen, Maud en Dina, zij zijn getge van het compliment en de afgang…
Maud heeft Dina meegenomen naar ons en naar Middelburg als verjaarscadeautje. Of zoals Dina het noemt een Ui. Een hele bos en, denk ik, op één dag heen en weer van Utrecht naar Amsterdam en dan naar Middelburg! Echt t voor de Randstad. Uit eten bij de Drvkkery (mooiste boekhandel), je kan er ook zalig eten en het tweede toetje, rondje stad in de regen. Dina leest me en lacht. Zij zit in het doorstuurcirct, dus ik mag ook functioneren als cadeautje. Jippie. En dat voor een B-emmer. Ik geniet intens. We hebben er een nieuwe vriendin bij. Dina is ons soort mensjch. We beslten gezamelijk dat dit een vervolg krijgt.
Wat een goed idee om voor je verjaardag een tje te vragen. Alias Ui. Spullen hebben we inderdaad al genoeg. Ik vraag weleens computertijd, maar als de kinderen er zijn, komen we er niet aan toe.
Ik lijk te veel op de katten, ik slaap ook zoveel. Grommen doe ik niet, nou ja zelden en niet tegen andere katten. En mijn computer is kats gesorteerd. Hier een kltje daar een kltje en soms zitten de kattenfoto’s bij de kinderen en het beeldend werk. En de poëzie zit waar de poëzie wil, overal en nergens. Mijn computers zijn eigenlijk een btenlijfs hoofd. Katse chaos alom. En enerverend, ik zei het al.