Stel
Stel je voor dat je niets moet. Maar toch is er dat arbeidsethos. Schrijf. Werk. Teken. Voer actie. Beweeg. Alsof ik bevolkt wordt door strenge stemmen. Ben je nu alweer moe? En de buitenwereld vindt achteloos dat vierenzeventig nog helemaal niet oud is.
En de wetenschap is lekker bezig met bedenken dat we in de nabije toekomst misschien wel honderddertig jaar kunnen worden. Maar ben je dan ook nog fit? Hebben onze kleinkinderen dan al kleinkinderen en kan dat ons iets schelen? Mij lijkt dat een nachtmerriescenario.
Waaraan wordt ouderdom gemeten? Ervaring, pillen, gemaakt werk? Moet een mens zichzelf plagiëren? En moeten we dan nog altijd haasten? En overal aan deelnemen? Ik stel me voor dat je dan op je tachtigste nog vijftig jaar voor je moeder en je kinderen mag zorgen. Of hoeft dat dan niet meer. En de nieuwe uitvindingen moet je die dan ook begrijpen? En erger nog, toepassen?
Gaan de mensen op de radio-achtige dingen van dan nog sneller praten en wordt het nieuws dan nog korter? En wordt voor alles de hele tijd reclame gemaakt, nee toch, dat vind ik nu al zo vervelend. En zijn de Chinezen dan de baas? En de oude terreurmannetjes gooien die dan hele moderne bommen, of doen ze dat allang niet meer.
Wat willen ze toch doen met al die mensen. En nu worden organen geoogst om zieke mensen met zieke pillen langer langer langer te laten leven. En kunstknieëen en kunstheupen en kunstschouders als we maar niet te vroeg doodgaan. Waarom eigenlijk?
Als we nu eens gewoon doodgaan als het onze tijd is. En laten we samenwerken om alle wapenproducenten en -handelaren gevangen te zetten en allemaal aan geboortebeperking doen. En gifproducenten mogen eten maken voor de wapenlobby in het gevang. Zo, daar zijn we dan af. En boeren gewoon laten boeren en nooit meer bio-industrie. En de farmacie-meneren mogen kransjes vlechten van madeliefjes. Hebben ze iets te doen.
Geen oorlog meer, geen overbevolking, misschien wil ik dan wel iets langer leven.