En hoe was het? Ge-wel-dig! Echt waar. Want ik heb niemand vermoord, niet gekrijst noch gegild, niemand met een boek op het hoofd geslagen. Ik heb me werkelijk keurig gedragen. Ge-wel-dig. Ik wist niet dat ik het in me had. Twee uur heen en twee uur terug voor een optreden van vijf minuten voor de helft van het normale tarief. Ik lijk wel gèk, nee erger, ik bèn dus gek.
Maar er was mij beloofd dat ik als laatste mocht optreden. Een ereplaats waar ik me op de heenweg op verheugde. Want als je de afsluiter bent dan kun je een toegift geven. Dan zal het ja, zes minuten worden. Al te dol moet je het ook niet maken. Maar helaas…
De heer X, een slèchte dichter natuurlijk, was het ook niet met die vijf minuten eens. Hij eiste en kreeg die laatste plaats. En verveelde ons allen twintig minuten. Laat ik maar zeggen dat me dat niet beviel. Maar ben ik gaan gillen? Nee! Stampvoeten? Nee. Niet tegen de organisatie noch tegen de beroemde saaie en mompelende man.
Tot grote vreugde van de omstanders was er ook nog een oude dame die twee recepten voordroeg. Waarschijnlijk omdat ze dacht dat deze bijeenkomst de kookclub was.
Jaren geleden mocht ik in Den Haag in een grote kerk optreden. Na Wieteke van Dort! Hele zaal vol mensen die als één man opstond na het optreden van ‘Tante Lien’. Een kleine tien mensen bleven zitten in die grote, holle kerk. Het leert je om niet naast je schoenen te gaan lopen.
Maar het is ook wel eens anders. Eén keer in België kwam een beeldschone jonge dame me melden dat ze een fan van me was. Ik kan me herinneren dat ik bloosde tot aan mijn enkels.
Soms heeft een mens geluk en soms pech. De tweede keer dat ik voor mijn auto-examen afreed was er net dat half uur niemand op straat. Geen auto, geen paard en wagen, geen fiets, geen voetganger, niemand. Alsof god alles even had stilgezet omdat ik afreed. En ik slaagde. Geweldig.