Klein vlammetje
Sommige mensen hebben het. Een vonkje. Liefde, denk ik. Het kan aan het timbre van de stem liggen, een kuiltje in de wang, iets, zoals het ietsisme iets is om in te geloven en het doet van binnen bij mij een klein vlammetje ontbranden. Een lief warm plekje in de hartstreek. Je voelt je prettig in hun nabijheid.
En bij poezen komt dat ook voor. Zaza had het. Een lieverd. Ze likte alle poezen, van haar mocht alles. Ze heeft vele nestjes gehad, want met haar werd gefokt. Fokken, wat een rotwoord. Haar grote dochter, die ooit op mijn schouder zat, is jong aan enge uitzaaiingen overleden. Zaza werd oud. En stram. Maar lief bleef ze. Ook al ging het lopen moeilijk, ze klom de trap op en liep krakend de trap weer af om haar liefde over twee verdiepingen te verdelen. Maar de laatste week was ze bij mij, in haar mandje naast de verwarming. Als ik haar over het kleine kopje aaide spinde ze nog net. Dan moest ze even water drinken. Haar niertjes waren nog maar voor tien procent in staat haar te dienen. Een paar dagen met een medicijntje lustte ze nog rauw gehakt. Maar dat gaf ze op. Eten? Nee, dank u. Ze draaide haar smalle kopje opzij. Nee. Geen eten meer. Maar wel water. En water. Kleine likjes en dan kreupelde ze terug in haar mandje. Op het laatste was ze zelfs te moe om haar staartje binnenboord te leggen. Soms deden M. en ik dat dan maar.
Het spinnen hield op. Maar ze bleef levend in dat mandje zitten met gebogen hoofdje. Tot ze haar blaas leegde in haar mandje. Een reuzeplas. Dat was voor ons een reden om de dierenarts te bellen. Bij poezen die zo goed kunnen ruiken moet dat de hel zijn om in je eigen plas te liggen. Dat mag niet. Te erg. Bij mij op schoot is ze door het toegevoegde slaapmiddel langzaam koud geworden. Zaza in de poezenhemel met dat vonkje liefde, de poezenhemel zal mooier dan ooit zijn.
Ik wil zo graag in liefde geloven. In lieve mensen. Sommige van mijn vrienden zeggen, ik wil niet meer weten wat er gebeurt. Het is te erg.
Maar soms antwoordt iemand me op de column met een gebed zoals hieronder.
Daar moeten we het dan maar mee doen. Ook dat is een hoopvol vlammetje.
The serenity prayer van Reinhold Niebuhr:
God grant me the serenity
to accept the things I cannot change
courage to change the things I can
and wisdom to know the difference