Dacht ik dat ik dat zo maar zou kunnen. Mijn eigen hemel bouwen. Maar dat valt nog niet mee. Dat is veel getob en ander denkwerk. Ik wil bijvoorbeeld losse kippen op mijn gras. Zijn het dan kippen die moeten reïncarneren, dus telkens vervangen worden? Al die miljoenen uit de legbatterijen wil ik niet. Zelfs niet met aangegroeide veren. En als ze niet hoeven te eten, die kippen – want in de , wie eet daar – wat moeten ze dan de hele dag doen? Verveelkippen lijken me ook niets. Maar in mijn mijn regels. Dus iedereen mag eten. Mijn kippen ook. Maar enge dieren wil ik niet in mijn . Koeien, heerlijk, op het hobbelige gras, maar geen insecten, het is mijn tenslotte. Geen creepy crawly’s zoals ze dat in het Engels zeggen. Geen muggen. Wel vogels. Vooral merels. Heerlijk een vol merels. Nachtegalen ook. Maar eten ze wel of hoeven ze niet? Wat een getob zeg.
Ik wil in mijn alles van alles begrijpen. Wijs zijn. Reizen met de snelheid van het denken. En een s groot bed en toch nooit meer moe zijn. Bij de ingang een bord: Niets moet. Ook niet verplicht genieten.
Het mag er niet stormen. Een lief briesje, dat wel. Geen koude, geen hitte. Zo’n se temperatuur waardoor net de veertjes van mijn vleugels licht bewegen in het milde licht. En dan op de rug in het gras naar de veranderwolken kijken. Dus kreukherstellende veren aan mijn megavleugels, want anders zie je er binnen de kortste tijd weer slordig uit.
Vrijdag bezoekdag. En M.’s aanpalend. Als zij wil mag ze wat mij betreft wel kreukvleugels, want mijn M. houdt niet zo van dat hele nette.
Wil ik dan al die vermoorde familie weer zien? Ja, ja, op vrijdag, de andere dagen wil ik graag goddelijk scheppend werk maken. Daar heb ik dan een kleine kudde van schattige muzen voor. En sprekende katten. Ik met die vleugels eeuwig slank. Snel, vrolijk, lesbisch, en hard werken. Nooit meer moe. Eindelijk kunnen wat ik wil. En dat eeuwig?
Over eeuwig gesproken. Zes weken vind ik gegeven mijn huidige situatie ook al een eeuwigheid. Dat krijg je van het oud worden. Vallen. En stoten. Daar bestaat gel voor. Maar die helpt niet met gekneusde ribben. *&^%)$#^ Ik krijg een pijnstiller die me lam legt, maar de pijn is er nog. En dat zes weken, o nee toch. Fijne oplossing. Maar ik kan prachtig slapen, dat wel.
Die zelfgebouwde wereld komt dichterbij dus. En ik moet nog zoveel moois verzinnen. Wisselende uitzichten uit het bed. Engelse landschappen met beekjes en kreekjes. Maar wat zullen de poezen zeggen? Die spreken Engels, dat lijkt me logisch. Zouden ze mee op reis willen naar andere en en planeten? Krijg ik werkengelen voor de grote tuin? Nog zoveel vragen. Nog zoveel plannen. En wat ben ik allemaal nog vergeten. Eb en vloed van verliefdheid. Zouden er cursussen voor zijn? Een bouwvakker ben ik, maar het is nog niet zo eenvoudig.