Wie weet er nog hoe een ouderwetse zweefmolen op de kermis eruitzag? Vierkante zitjes aan kettingen die recht naar beneden hingen als hij stilstond en hoe harder hij draaide, hoe wijder en hoger de stoeltjes gingen. Moet je je voorstellen dat ik dat al het toppunt van griezelig vond.
Zo ongeveer ziet het er in de binnenkant van mijn hoofd uit. Op elk stoeltje een heftige emotie. Maar niet elk stoeltje gaat hoog, sommige van die zware zitjes hangen er suffig bij. Rampen in Afrika. Zwaar, vreselijk zwaar en dat stoeltje blijft maar dicht bij de grond.
Het bloedbad in Noorwegen. Dat stoeltje is nu horizontaal. En de emoties ook, die kunnen er elk moment gierend uitvliegen en te pletter slaan.
Een mij onbekende juffrouw die heel mooi kan zingen is dood, ja zielig. Doodgezopen en platgespoten, ach, het zal wel. De krant Trouw had als kop een tragische heldin. Daarnaast een foto van twee Noorse kinderen die zich helemaal kapot huilden. Is het ook niet een beetje vreselijk om gebruik te maken van zulk verdriet voor een foto in de krant? Zouden ze daar toestemming voor gevraagd hebben? En dan die kop: Kruistochten inspiratie voor Breivik. Gadverdamme. De smakeloosheid. Die tragische heldin was noch tragisch noch een heldin. Die krant ga ik per vandaag opzeggen. Dat stoeltje staat niet meer strak aan de kettingen maar zwabbert woedend uit de maat. Gevaarlijk. Zijn ze nou helemaal gèk geworden bij die krant. De tragedie is voor die Noorse jongeren die dat bloedbad overleefd hebben, maar nooit meer onbeschadigd zullen zijn. Die dode popster? Eigenschulddikkebult, verdomme.
En wat suist er nog meer door die kop van me? De kat Zaza, met een keelontsteking. Op de schaal van Richter veroorzaakt dat wereldwijd geen beving. Maar hier in huis trilt M.’s hartje. En het stoeltje schrik stijgt een beetje. O hemel als het maar niet net zo erg is al met haar dochter. De mooie Noa. Wij herdenken haar met liefde, het was mijn eigen schouderkat. Zaza, nu moet ze pilletjes die ze niet wil. Nou ja, wel uit mijn vingers als ik ze door de vette makreel klieder. En druppeltjes. Zaza zit naast haar bakje met een gezicht van mij krijg je niet zo gek dat ik dit opvreet. Doe het zelf. Reuze commotie met de andere katten die het zachte voer wel zalig vinden.
Ik had me voorgesteld om maar net als de katten te doen. Oprollen in mijn mandje, staart eromheen. Pootje over de ogen. Bij keelpijn met de pootjes over mijn bekje haarballen uitkotsen en verder slapen in de mand met het roze zijden kussentje. Katten lezen geen kranten en kijken nauwelijks tv. En ik denk haast niet dat ze last hebben van zweefmolens in hun hoofd. Toch?