Met deze titel heb ik vast iets bedoeld, alleen jammer dat ik niet meer weet wat. Zoals dat gaat met computers en files, had ik deze vastgemaakt opdat ik dan fluks aan de slag kon. Tja. Alles staat op de remstand omdat M. nu aan haar oog wordt geopereerd. Eerst een nachtje bij lieve familie van mij slapen die in Rotterdam woont omdat daar het oogziekenhuis staat. Komt u maar om tien uur nuchter. Vanuit Middelburg is dat toch nog een eindje rijden op een lege maag. Zodoende en dus.
En dan is ze weg, mijn alles regelende vrouw en komt onze leuke klusjesman vragen of hij vandaag de voordeur mag schuren. Ja hoor. En morgen of overmorgen, weet ik niet meer, aflakken. Ja hoor.
Ondertussen krijgt M. het mailtje van mijn uitgever over het cd’tje dat is zoekgeraakt in de post. Laten we vooral Chawwa niet zenuwachtig maken. Haha. Maar M. zit in Rotterdam. Dus word ik gebeld of dat cd’tje op een huppeldepup-bestand kan doorgestuurd worden naar iets of iemand. Nou, dat kan dus niet. Want Phons, degene die de opname gemaakt heeft, kan dat niet en ik ook niet. En de computer van Phons is er nog een uit het paard-en-wagentijdperk. Als ik hem bel, breekt de bijna-pleuris uit. En ik? Ik blijf rustig. Heel rustig. Wat kan het mij nou schelen? Eerst dat oog van mijn lief in orde.
Phons krijgt de computer niet aan. Ook niet na zeven keer op het juiste knopje duwen, zegt hij. Maar dan opeens doet ie het. Dus de cd wordt opnieuw gebrand. En zal de volgende ochtend per post gestuurd worden naar een postbusnummer. Waar het dus de vorige keer niet aangekomen is. Aangetekend? Kan niet naar een pb. nr. Juist ja. Per expres? Kost tweeëntwintig euro, maar wordt dan een dag later bezorgd. O ja. Ik blijf rustig, dat zeg ik toch. Geef mij een rampscenario en het gaat goed met me.
Twee uur na de beoogde operatietijd bel ik M. Nee, ze wacht nog, het is daar druk.
Ik ga dus nu maar roken, lunchen, roken, wachten en slapen. Hopelijk als ik weer wakker ben is mijn M. dat dan ook. En goed geopereerd in die oogfabriek.
Gisteren hoorde ik ook nog dat hij die piano komt spelen bij de presentatie in de Drvkkery met spoed in het ziekenhuis is opgenomen. Ik blijf rustig. Arme man.
- heeft me zelf gebeld. Aangekleed en al. Operatie goed verlopen. Het is dus weer tijd om rustig en ontspannen adem te halen.
Morgen na de controle komt ze weer thuis. Hoop dat ze niet weer drie uur moet wachten tot ze aan de beurt is.
Nu heb ik dus tijd om over die stoel na te denken. Wat kan me bezield hebben? Ik heb nog steeds geen idee.
Vroeger was De Stoel het stoeltje van Mam. Daar zat ze regerend in. Vaak met opgestoken vingertje. Maar wilde ik het daarover hebben? Wie het weet mag het zeggen.