21-1-2011
Wat?
Het gebeurt niet vaak dat ik op donderdag nog niet weet waarover ik ga schrijven in mijn column. Meestal is ie dan allang klaar. Ik hou niet van dingen op het allerlaatst doen.
‘Schrijf maar over mij’, zegt M. achteloos. Wat? Dat heeft ze nog nooit gedaan. Maar er is een aanleiding nu. Gisteren kreeg ze een telefoontje van het Letterenfonds met de vraag of ze wel drie weken naar Canada naar Banff wil. Wat? Alles betaald, reis- en verblijfkosten. Een vertalershemel met alles d’r op en d’r aan. Wij slaken allerlei juichkreten, van wow tot wouw zal ik maar zeggen en dan moeten we onszelf bij elkaar rapen. Genade. Wanneer? Eerste drie weken in juni. O. Maar 25 mei gaat ze naar Frankrijk want de dochter van haar zusje gaat met een deftige meneer daar trouwen. M.’s zusje woont al jaren in Frankrijk. En die dochter gaat met een advocaat trouwen. En dat gaat drie dagen duren en eerst de mis en dan een kasteel en eten en nog meer eten. En dan in een hotel. M. helemaal blij en wil dat ik mee ga. Uh.
Ik zie het helemaal voor me. M.’s moeder gaat ook mee. In de tachtig haar Maatje en reuzefit en loopt als een kieviet. Ik in de rolstoel en Ma er naast opgewonden pratend met zinnen als: ‘Dat ik dit nog mag meemaken.’ En er komen 75 mensen en die spreken allemaal Frans. Ik kan zeggen: Je fais de mon mieux. Ik doe mijn best, in het Frans. En mag ik de rekening? En Un verre d’eau nature s’il vous plaît, Een glas kraaner alsublieft. Maar om nu te zeggen dat ik daar drie dagen conversatie mee haal? Neu… Maar als M. dat graag wil en ze betaalt het, dan probeer ik vrolijk ja te zeggen. Totdat ze op een dag vraagt: ‘Wil je eigenlijk wel mee?’
Ik helemaal opgelucht: `Nou nee, als ik mag kiezen liever niet.’ Zo, die steen is van mijn hart. Ik mag thuis blijven. Maar nu Canada. Nu moet ik thuis blijven. Want het is vertalers samen en helpers weg. Leuke uitstapjes voor haar als wandelen in de Rocky Mountains, de stenige bergen, en ook dat is niets voor mij en m’n rolstoel. Nog niet met tien versnellingen. Nu dus geen drie dagen maar drie weken. We zouden kunnen proberen dat ik ook naar Canada ga voor familiebezoek, haar kaartje is dan al betaald tenslotte, dat wordt nog een heel geregel. De opwinding krijgt nu een heel aantal andere gezichten en veel vraagtekens. Hoe en dan, en jaja en neenee. Hemel.
De hele opwinding slaat om als M.van een geliefd familielid hoort over een vreselijke ziekte die zich heeft uitgezaaid. Daar moeten we op kórte termijn dus nodig naartoe. En daarna zie ik wel hoe ik het in mei en juni alleen ga doen voor een paar weken. En dan komt pas, hoe reis ik alleen met een rolstoel naar Canada? Wat? Alle kinderen mee op familiebezoek?