Wensbloemen, noemt Abeltje de paardenbloemen. Want je kan de pluizebollen uiblazen en dan mag je een wens doen. Ik wens iets minder in ons tuintje, want er zijn er wel erg veel.
Abel is vier en heeft zijn eigen computer. Hij heeft hem zelf gemaakt. Een dubbelgevouwen papier met een raamachtige kras aan de ene kant en een veld met kleine rondjes onderaan. Als hij gaat werken, zoals hij het noemt, zit hij met dat open papier en tikt mijn zijn kleine vingertjes op de rondjes. Briljant.
Aan telefoneren, althans met mij, heeft hij een hekel. Hij zal het wel te druk hebben.
Nog niet zo lang geleden zag ik een moeder met een kinderwagen met haar mobiel aan het oor en in de kinderwagen had de baby een speeltje aan het kleine oortje. Dus aan voorbeelden geen gebrek.
Maar we hadden het over . Sommige mensen lijken vergroeid met hun mobiel. Pasgeleden werd mijn vriendin Adri op haar scootmobiel aangereden door een jonge dame op de fiets, met mobiel. Door de schok, ze kwam keihard aanrijden en het stop STOP geroep bereikte haar niet. In gesprek, hè. Haar kostbare mobieltje vloog uit haar hand en sprong dartel in het gras. Buiten bereik. Spartelend op de grond ging de fietster panisch op zoek naar de bron van haar gesprek. Zij, die fietster, is een paardebloem.
Mijn vriendin kon roepen wat ze wilde, het jonge meisje keek haar wazig aan, raapte haar babbelboxje op, stapte weer op haar fiets en zonder boe of bah verdween ze uit beeld met haar uitgeblazen hersens. Mijn vriendin had er weer een rustdag extra voor nodig met haar beschadigde nek. Maar dat is niet erg zegt de huidige uitkeringsinstantie. Daar moet ze binnenkort naar toe om te zien of ze vrijwilligerswerk kan doen. Daar barst het van de . Dossierkennis? Onzin. De wet zegt: We moeten die mensen (ja, dat nog net wel) iets te doen geven. Zelf dacht ik aan opsporingsbevoegdheid om alle fietsende gekken op een zware bon te slingeren en met vastgebonden armen en benen op een scootmobiel door het verkeer te laten razen. De wet is ook door geschreven. En die uitvoerders kunnen het ook niet helpen door hun uitgeblazen breintjes.
Sommige mensen zijn wel heel rigoureus. Lees ik in de NRC bij de zwartomrande berichten: Wij hebben Piet samen met de familie begraven. Tja. Ben je natuurlijk in één klap van de schoonfamilie af. Ik zie het voor me. Iedereen staat om de kuil en een voor een worden de familieleden erin gekieperd. Scheelt een hoop kosten aan kisten en begraafkosten. En eindelijk ben je af van die vervelende verjaardagen. Pluizebollen. Uitblazen. Ik wens dat mijn buren al die in hun aangeharkte tuintje krijgen, want dat maakt geen herrie en dan hebben ze wat stils te doen. Dat is mijn hartewens.