De column van gisteren moet weggegooid. Dus ik moet het nu anders aanpakken. Rigoureus. Die ellendige mannetjesregeerders die zet ik op gammele scheepjes richting Syrië. Zo daar zijn we vanaf.
De radio met gezellige berichtgeving over Tweede-Wereldoorlogkampen afgewisseld met gezellige muzakjes. Uit. De poezen, die nieuwe die ruzie maken met de hier allang wonende, in de werkkamergevangenis. Poes, als je je niet zoet gedraagt, dan moet je het zelf maar weten. Bed brood dak. Gaan geaai en gefleem. Rutte dobbert al. Met muziek naar zijn ondergang. Leuk.
En overleg? Nee hoor. Ik word dictator. Jullie mogen zitten en ademhalen, verder niets. Ik wil de wereld even niet horen.
Zo deed ik dat vroeger al als de opvoedperikelen me over de schoenen stroomde. Stil zitten jullie. Maar ademhalen durfde ik niet verbieden. Dat ging te ver.
Ondertussen fluiten de merels, knallen de narcissen de grond uit, blijk ik rode tulpen gekocht te hebben die zich onbeschaamd in mijn tuintje vertonen. Witte had ik gekocht. Nou ja.
Verkouden ben ik. Al weken. Ik steun de zakdoekjesindustrie. Ik snuit prima. Ook dat nog. Op facebook hoest en snottert iedereen of lijdt aan verschillende kankers. Gezellig.
Marianne is nu spekkoper. Dat wil zeggen dat ik dikke plakken spek wil onder mijn twee eieren. Zuinig hoor, want anders krijg ik als we uit gaan, drie eieren. Goed hè. En troosteten is wel het minste waar ik nu behoefte aan heb. Kosher spek hoor, want met roomboter, min maal min is plus.
Ik probeer de huidige misère te vergelijken met woeste tijden dat ridders rovend door het land gingen en hutjes in de fik staken en andere ellende. Dat was pas erg. Het vreemde is eigenlijk dat wij in relatieve rust leven met genoeg dak boven onze hete hoofden en massa’s voedsel waar we dik van worden. Maar we horen rampen op radio, kijken tv en worden misselijk in commissie.
Hoe doen die bonusontvangers dat? Hebben die geen schuldgevoel? Zijn die niet bevreesd dat binnenkort hele hordes arme lieden hen te grazen zullen nemen? Slapen die zonder drijvende lijken in hun nachtmerries? Kunnen ze ons weekhartigen geen cursus geven? Hoe wordt ik onverschillig. Zesdelig. Dan kunnen wij het ook.
Ik wil geloof ik zo’n driedelig-pakventje worden. Beste kèrel, hoe doen je aandelen het? Om nu eens onbekommerd op mijn jacht te zitten. Moe van het werken. Of moet ik streven naar een hoog Maximagehalte. Hier, jullie krijgen lieve kleine credietjes, zelf heb ik er daar honderdtwintig van nodig voor mijn nieuwste robe. Of als ik echt iets goeds wil doen in een smerige gracht gaan zwemmen om bekendheid te geven aan een akelige ziekte. En maar mooi lachen naar de media.
Of moet ik gaan rennen, rondjes voor een sponsorloop? Voor iets nobels natuurlijk. Ik kan met mijn scootmobiel hiervoor op de stoep ook rondjes draaien, maar of ik daar veel mee ophaal?