Ik hou van eieren. Als kind leek het me het summum om een struisvogel te kunnen bakken. Mamma had verteld dat alle eieren eetbaar waren. ‘Ook een struisvogel?’ ‘Ja schat, ook een stuisvogel.’ Om haar punt te bewijzen maakte mamma voor mijn klne zusje Liesbeth een mini-uitsmijtertje van de tjes van onze zebravinken. Een vierkante centimeter brood, een flardje vleeswaar, en daar boven op die belachelijk klne tjes. Poppen-eten. Dat alles in het kader van de spruitjes die Liesbeth niet lustte, ook al noemde mamma dat poppenkooltjes. Eten moest.
Ach die zebravinken. Vreemd volk. Op mijn pas gekapte hoofd wilde Laura het vrouwtje een leggen. Of die twee vogels gingen op hun eren zitten tot ze gaar waren en dan aten ze die op. Dus mamma vond dat ze best twee eitjes voor dat uitsmijtertje kon roven. Vrije vogels. Pieper en Laura. Ze zaten op de rand van ons bord, wasten zich in ons tafelwater, schudden hun veren uit zittend op onze brillen waardoor de wereld er bedruppeld uitzag. Ze wilden de kippensoep proeven. Kannibalen. Probeerden het haar uit onze gasten, mits blond en lang, te trekken als voering voor hun nest. Omdat een vrij leven gevaarlijk is, liep het helaas ook slecht met hen af. Zielig, ja, maar we hadden al ergere rampen overleefd.
En dan is er natuurlijk het Ei van Columbus. Je tikt het eitje op de kop en het blijft staan. Of een schuimomelet. Uit de pols kloppen, dames, uit de pols. En dan is daar een internetsoufflé. Eentje die miljoenen oplevert. Facebook.
Een verslavend dat geen honger kan stillen. Want na één I like, wil je meer. Of je nu iets aardigs meldt of een ramp, een standaard antwoord. I like.
Of die idiote vraag op je eigen pagina: Wat ben je aan het doen? Ik denk dan, dat gaat je geen donder aan. Maar ja als je niets zegt krijg je ook geen mammafacebookaandacht. Kijk eens wat ik kan, fietsen zonder handen. I like. You do, do you?
Dus zitten mensen met hun tablet (e-) hele dagen op schoot te kijken of een ander nog wel van ze houdt. Vakantiefoto’s. I like. Als ik er niets aan vind, gaan ze mij ook niet liken. Maar waarom zou ik dat willen genlijk? Je mag niets missen. Dat mag niet van dat fb. Je kan 10 keer intikken dat je het niet op de mail wil, maar het komt toch. I do not like. Maar daar is geen knopje voor. Ei, nee. Of toch?
Een meisjesbaby wordt met een complete eierstok geboren. Dus vroeg ik me als kind af : ‘Mamma, als jij uit de buik van jouw moeder komt en die komt weer uit de buik van haar moeder, en zo voort en zo verder terug, waar komt die eerste moeder dan vandaan?’ De ultieme kip-of-het-ei-vraag. Of wat is er achter het grote Niets?
Ik hou van eieren maar niet die van de vis. Geen kaviaar voor mij. Ik hou van eten. Ik wil graag dat mensen zeggen dat ik mag bestaan. Maar een verslaving? De hele dag met dat fb? En maar kijken of ze je liken? Ach, ik doe het voor mijn werk. Is dat zo? Of omdat ik wil dat ze zeggen, eh… I like? Ik .