Het is dinsdagochtend en de Lange Jan is wandelen. De radio belooft de hele dag mist. Wat jammer dat Boaz er niet is, dan zou ik hem de avonturen kunnen vertellen van de zwervende toren. Misschien later. Als hij groter is en het nog steeds mist. Zoals ik ooit in een gedicht schreef, ‘als het regent, regent het altijd’. Terwijl alles altijd om ons heen verandert, heb ik toch het gevoel dat het altijd zal blijven zoals het nu is. Dat wil zeggen, als het onaangenaam is. Zoals mist. Want van supergeluk durf ik als vrolijke zwartkijker niet te verwachten dat het permanent kan zijn.
Mamma beweerde dat liefde om een hoekje stond, je zag het niet aankomen, opeens was het er. Maar om mijn hoekje dreigen zwarte bergen. Als dat maar goed komt. Ik fantaseer er wel als de bliksem een roze met gouden randje omheen. Het zou ook kunnen dat de wereld opeens ophoudt. Het zou me niet verbazen.
Toen M. en ik dit prachtige grote huis kochten, heb ik zeker een paar jaar boze dromen gehad dat wij ons dit niet konden permitteren. Een soort ogottegottegot-dromen.
M. kan snikken van wanhoop door gruwelijke berichten in de krant, bijvoorbeeld over dat dertienjarige meisje, driemaal verkracht en daarna dood gestenigd. Gruwelijk, ja. Maar ik bevries. Ja erg, doet mijn geest uit een ver koud gebied. Vreselijk, en dan krijg ik honger. Onverzadigbaar. Alsof ik een muur om me heen moet vreten. Ook een soort mist.
Zo leef ik nu al een paar dagen in een zalhetwelgoedkomen mist, zal die Obama werkelijk winnen. Hoewel die man ook zo’n godsdienstknecht is. Tegen abortus, tegen het homo-huwelijk. Gewonnen van onze Hillary… Maar toch. Als ik deze mail verstuur weten we het al. Maar ik wil vandaag, dinsdag schrijven. Woensdag naar de crematie van Ankie Peypers. Donderdag een visiteprogramma voordat we weer Zeelandwaarts keren. Vrijdag huilen. Want dan is Ankie echt weg. Hoewel, gedachtenis is het brood der doden, dus een gedicht.
Ode aan Ankie
Zo was ze
elke ochtend nieuw
elke ochtend?
ja, elke ochtend
binnenste buiten
maar haar huid dan
die was oud
die huid was
op die nieuwe dag
voor het eerst buiten
elke onderste boven dag was
de eerste dag
het zou kunnen
dat die dag
het opgevouwen gevleugeld
beest in haar hoofd
zou uitvliegen
misschien een draak
met vuurspuwend vermogen
of een nachtvlinder
of een razend galopperend paard
(paard, maar je zei toch vleugels?
nou en?)
het kan elke nieuwe dag
gebeuren, zij blijft verrassen
Ankie Peypers
bij het herlezen telkens
nieuw
PS
Vrijdag.
Het huilen heb ik al gedaan. Toen Starry Starry Night klonk kon ik de tranenstroom niet meer bedwingen. Gelukkig heb ik Ankies gedichten goed ten gehore gebracht. En gelukkig heeft Obama gewonnen. Volgens Ankies dochter zou zij daar ook blij mee geweest zijn.