Dat is waar wij leven. In . Daar waar de mensen zeggen: dat bepaal ik zelf wel. Dat is niet de enige ongehoorzaamheid. Men, dat zijn altijd de anderen, men dus, vindt ook dat als een auto een botsing veroorzaakt de schuld gezocht moet worden bij de banden van de auto. Of het wegdek heeft het gedaan.
Daar hebben we in de grote Rondtoeter voor. Men spreekt elkaar daar na, men herhaalt elkaars onzin en men is tevreden met het optreden van de Beschouwers. De Beschouwers zijn een clubje interessante manmensen die elkaar vertellen dat het Erg is, ja, Erg.
In is men het basisprincipe van de opvoeding vergeten, de gouden drie R’en. Rust, Reinheid en Regelmaat. Dat is namelijk afgeschaft. Weggelachen als onzin. Gehoorzaamheid? Ook afgeschaft. Met de paplepel krijgen de kinderen van het keuzemenu. Wil je jam? Slecht voor je tanden, of kaas, goed voor je botten? Welk kind wil botten? Of toch maar liever hagelslag? Of pindakaas? Waar heb je nu eens zin in?
Omdat het korstloze brood nog nèt niet is uitgevonden, mogen de kleintjes hun dubbelgevouwen boterhammen met grote happen van de binnenkant uit eten, zodat het kleverige beleg op de wangen zit, en de vervelende korsten laten ze liggen, al dan niet op de grond, want daar hebben ze geen zin in. De schatten. Want van dat kauwen worden ze moe en ze moeten bij het kauwen hun favoriete tv-programma kijken tenslotte.
Op tijd naar bed. Om de hersengroei te stimuleren. Daar doen ze in ook niet aan. Allemaal onzin. Toch? Kleine kinderen mogen om zes uur nog naar gymnastiekles. Veel te laat natuurlijk om ze om zeven uur naar bed te brengen. Uit eten? Neem de kinderen mee, het mag best wat later worden. De televisie dan. Schiet- en schreeuwprogramma’s voor de kleintjes. Daar worden ze lekker opgefokt van. Dat vinden de kinderen van heerlijk.
Grenzeloze lol dus. Tienjarigen drinken zich een coma, elfjarigen plegen lustmoorden en de Beschouwers zeggen dat het de schuld van de crisis is. Erg, ja. Erg.
Kom, kom, zeggen de ouders, onze schuld is het niet. Ze willen maar niet luisteren, ze willen niet naar bed, ze willen geen groente, ze willen tv, ze willen drank, ze willen feesten, ze willen dingen kapotgooien, maar onze schuld is het echt niet.
En de politie van ? Doet die wat? Ja, dat zijn ook maar gewoon mensen en die zijn gewoon bang als er duizenden kinderen iets willen wat we niet goed zouden moeten vinden. Daar kunnen we niets aan doen. Het is de schuld van het wegdek waarover ze binnenrijden. Het is de schuld van het spoor, of de spraaktabletjes en het Ik-bepaalhetzelfwel-boek, daar ligt de fout.
Net buiten ligt het land van Weemoed. Oude vrouwen zingen hun klaagzangen. Hun zwakke stemmen zingen oude liedjes van op tijd naar bed en rust, reinheid en regelmaat. Het refrein, eigenschuld-dikke-bult, sterft weg in het rumoer van de stemmen die zeggen: dat bepaal ik zelf wel.