Muizen
Ergens, ik weet niet meer wie of waar, heb ik gehoord dat muizen kunnen zingen. Wetenschappelijk, hoor. Maar wat ze niet vertellen lijkt mij belangrijker. Wat zingen ze? Hebben ze een ballade over kaas? Zingen ze meerstemmig? Hebben ze een lied over de kleine Anna Muis die nog maar een halve staart heeft, maar toch vijfhonderd kinderen heeft geworpen? Ja, dat zou wat zijn.
Doen ze aan samenzang? Wie zijn de solisten? Zingen de mannetjes zachter dan de vrouwtjes? Wie zingt de slaapliedjes voor de kleinen? Zingen ze over vieze mensen met veel lekkers op de vloer?
Met dat soort wetenschap zouden we ons bezig moeten houden. Want wat weten wij nu helemaal van de diervolken die ons omringen? Wij denken toch dat wij zo superier zijn. Nou, wij zijn geweldig met ons plastic en onze klimaat- vervuiling, want wij hebben een bewustzijn. Daarom willen de politici dat wij staand het volkslied zingen. Verheffend.
En als wij dat bewustzijn hebben, waarom doen we dan zulke domme dingen? Zoals oorlog maken met gruwelijk geweld, om geld, om gewin, om belachelijke ego’s.
Ooit gehoord van een zingende muis bij de psychiater? Of van mieren die van de bijstand moeten leven? En de Oppermier die zegt, nee hoor, het geld is op?
Giraffen neuriën ook, zeggen ze, die wetenschappers. In het nachthok. Ja, waar anders? Waarschijnlijk klaagzangen over gevangenschap.
Weet je nog dat wij vrouwen ook zo zongen om onze vrijheid af te dwingen. En nu? Nu doen we op onze moderne media #MeToo schrijven. Geweldig hoor.
Zelfs onze man-mensen schrijven MeToo als ze geen machtspositie hebben kunnen veroveren. Allemaal zielig.
Zou ik in mijn volgende leven een muis, een zingende muis willen zijn? Zonder bankrekening, zonder auto, zonder krant, behalve als ik die van de honger moet opvreten. Dan maar bang voor katten? Ach nee.