Op grote voet
Mijn moeder zei altijd: alle vrouwen willen drie voeten, twee kleine om op te lopen en een grote om op te leven. Hmm.
Ik heb weer iets nieuws. Het lijkt een beetje op de breedbekkikker maar dan anders. Breed basisch gangspoor. Zo heeft de huisarts het opgeschreven. Jahaa.
Ik heb een breed gangspoor. Pas op, ik kom er aan. Allemaal opzij.
Het begon bij de neuroloog. Die me vertelde dat alles in orde is, nou ja, niet echt in orde, maar het kan niet beter. Niet beter worden ook. Ga maar eens praten met een ergotherapeute. Nou hoi, die had ik nog niet gehad.
Gelukkig is ze aardig. En ze beschouwt me ook als nėt een mens. Maar dan een met dat brede gangspoor. Oftewel hou je aan alles vast en slinger maar een eind weg. Eigenlijk begon ik het zelf pas op te merken toen iedereen een hand of een arm uitstak om me te redden van vreselijk valllen. Ik val bijna nooit want ik heb een verend terugstuiter-mechanisme. Tenminste als ik niet moe ben.
Nu ben ik wel vaak moe, maar dat is een ander verhaal.
En toen, ja, nu komt het, toen kreeg ik een nieuwe scootmobiel. Aarch. Boe. Bah. Iets nieuws, smaller en rood en het belangrijkste, met vering. Beter voor mijn neurologisch uitgedaagde nek.
Veren, nou dat kan die. Heen en weer en op en neer en schokkend tot stilstand komen. Mijn nek genoot. En uitrollen, een halve meter. En een rem zit er niet op. Wel twee belachelijke, vervormende spiegels die ook een brede gang hadden. Dus ik gillen. Nee, nee, daar schep ik mensen mee op straat, plus dat ik straalmisselijk wordt van die achterlijke spiegels. Hol of bol, daar wil ik vanaf
zijn.
Nou goed, er komt iemand om die scoot beter uit te lijnen of zoiets. Blijkt de stoel op een losse schroef te staan. Vandaar dat heen en weder gewiebel.
Goed, dat wordt aangedraaid. Maar dan. Deze nieuwe wonderscoot heeft electronica. Het barst van de electronica. Het nieuwste van het nieuwste.
Die scoot kan hard. Zeventien kilometer! Nou fijn als je ergens op strakke banen kan rijden en dertig kilometer wilt doorjakkeren. Verder kan niet met een accu. Maar ja, ik rij meestal in een drukke stad. Met mensen die niet opletten en kinderen die zich losrukken en honden piepend en keffend aan de lijn. En gas terugnemen, al ga ik nog zo langzaam en dan nog een stukje doorrijden, plus een schok, is behoorlijk gevaarlijk, dunkt mij. Antciperen mevrouwtje. Ja, ik doe niet anders, maar toch.
Het achteruit binnenrijden met het kreng is bepaald een uitdaging. Je moet een beetje hard anders kan hij de steile helling niet op en dan zo snel mogelijk naar het allerlangzaamst en dan maar hopen dat je het kastje in de gang niet ramt. Dan krijgt ie een rood gevarendriehoekje en moet je weer opstarten. Foutje bedankt.
Kortom, de scoot krijgt ook een ergotherapeut dus maar hopen dat die het gangspoor in de vooruit kan afremmen en dan graag zonder schokken bij de snelheidswisselingen. Het uitgeefinstituut zit tegenwoordig in Goes, niet naast de deur, bezuinigingen u weet wel. Maar of ze daar ook hoogopgeleide digitale ingenieurs in dienst hebben?
En o, ja, het ding heeft zowel een voetpedaal als handbediening. Voor de schokkende afwisseling. Maar ik klaag niet. Ik heb een breed basisch gangspoor. Ach, net zoiets als drie voeten. Dank u.
ps
ik krijg weer een andere scoot, zoals mijn vorige